Tunezja zajmuje najbardziej na północ wysunięty skrawek kontynentu afrykańskiego, leżący w samym sercu północnego wybrzeża. Od
Sycylii w linii prostej dzieli ją tylko 80 km w kierunku północno-wschodnim. Od zachodu kraj graniczy z
Algierią, od południowego wschodu - z Libią. Poszarpana linia brzegowa, tworząca wschodnie i północne rubieże kraju, liczy 1400 km.
Z powierzchnią 164 tys. km2 Tunezja jest najmniejszym państwem Afryki Północnej. Odległość północnego krańca kraju od terenów najdalej wysuniętych na południe wynosi 750 km, a tylko 150 km dzieli granicę wschodnią od zachodniej.
Główny łańcuch górski, zwany z francuska Grand Dorsale, jest przedłużeniem algierskiego Atlasu Saharyjskiego i marokańskiego Atlasu Wysokiego. Łańcuch ciągnie się w kierunku północno-wschodnim, od Tébessy, tuż przy granicy algierskiej, aż po Zaghuan, na południe od Tunisu. Najwyższy szczyt kraju - Dżebel Szambi (1544 m) - wznosi się na zachód od Kasserine. W okolicach Zaghuanu góry stopniowo zanikają, przechodząc w przylądek Bon.
Na północ od linii gór leży większość gruntów uprawnych. W czasach imperium rzymskiego rejon ten zwano spichlerzem Rzymu. Obejmuje on wysoko położone równiny płaskowyżu Tell oraz żyzną dolinę Medżerdy. Jedyna niewysychająca rzeka kraju (wypływa z Souq Ahras w Algierii) nawadnia tereny uprawne i zasila hydroelektrownie. Na północ od Wadi Medżerda wyrastają góry Krumiri, oddzielające wąski pas wybrzeża.
Na południe od Atlasu Saharyjskiego, na wysokości 200-400 m, królują stepy, sąsiadujące z wielkimi słonymi jeziorami (szott), oddzielającymi kraj od pustyni na południu. W miejscach bogatych w źródła artezyjskie powstały zielone oazy, w których uprawia się smaczne daktyle.